

Isang araw, habang abala ang ina sa pagluluto, tinawag niya ang kanyang anak na si Pina upang iabot ang kutsara. Ngunit, kahit saan man tumingin si Pina, hindi niya ito makita. 'Nasaan na ba yun?' tanong ni Pina habang kapa-kapa sa paligid.

Pagkalipas ng ilang sandali, kailangan naman ng ina ang tuwalya. Muli, si Pina ang tinawag para maghanap. 'Pina, pakikuha ang tuwalya,' utos ng ina. Sa kasamaang palad, gaya ng kutsara, hindi rin ito matagpuan ni Pina.

Sa labis na pagkainis, naisip ng ina, 'Sana ay may marami kang mata para makita mo ang hinahanap mo.' Hindi alam ng ina na ang kanyang mga salita ay may kapangyarihan. Nang gabing iyon, tahimik ang bahay, walang kamalay-malay sa magaganap.

Kinabukasan, nagising ang ina na wala si Pina sa kanyang kama. Sa halip, isang kakaibang bagay ang nakita niya - isang pinya! Napuno ng mata ang pinya, tanda ng kahilingan ng ina. Mula noon, ang pinya ay nagsilbing paalala sa kahalagahan ng pasensya at pag-unawa.