

Një mëngjes me diell, Anjezë po luante me kukullat në oborr. Papritur, një dritë blu ra nga qielli. Para saj u shfaq një krijesë me veshë të mëdhenj. “Përshëndetje, unë jam Stitch!” – tha ai. “Unë jam Anjezë, do luajmë bashkë?”

Brenda pak minutash, ata u bënë miq. Vizatuan me ngjyra, kërcyen mbi bar dhe qeshën me zë. “Kam një ishull ku yjet bien në det,” – tha Stitch. “A do të vish?” “Sigurisht,” – tha Anjezë, duke marrë kapele dhe çantën rozë.

Varka magjike e Stitch-it fluturoi mbi detin blu. Rreth tyre, retë duken si pambuk që shkëlqen. “Mbaj fort,” – tha Stitch, duke qeshur. “Jam gati,” – tha Anjezë, duke tundur kapelen. Ata u nisën drejt horizontit si yje të vegjël.

Kur mbërritën, gurët shkëlqenin si kristale. Pemët fishkëllenin melodi të ëmbla dhe rëra ndriçonte. “Uau, sa bukur,” – pëshpëriti Anjezë. “Le ta eksplorojmë këtë shteg që pulson dritë,” – tha Stitch. Ata ecën bashkë, dorë për dore.

Papritur, një yll i vogël ra lehtë në rërë dhe nisi të qante. “Kam humbur rrugën për në qiell,” – tha me zë të butë. Anjezë e mori në duar me kujdes. “Mos ki frikë, do të ndihmojmë.” Stitch pohoi me një buzëqeshje të madhe.

“Le të ngjitemi në majën më të ndriçuar,” – propozoi Stitch. “Aty era është e lehtë dhe yjet gjejnë rrugën,” – shtoi Anjezë. Ata përgatitën çantën dhe kapelen si mburoja të vogla. U nisën me hapa të qetë. Ylli ngrohej në pëllëmbët e Anjezës.

Shtegu u bë i rrëshqitshëm si xham. “Më ndiq nga afër,” – tha Stitch, duke hapur krahët si krahë. Anjezë u ekuilibrua me kujdes. “Ja dalim,” – tha ajo, duke marrë frymë thellë. Ylli u qetësua dhe rrezëlliti pak më shumë.

Një urë drite u shfaq dhe u drodh lehtë. “Do kalojmë bashkë,” – tha Stitch. “Po, një, dy, tre,” – numëroi Anjezë. Ata kaluan ngadalë, hap pas hapi. Poshtë tyre, valët dukeshin si yje që qeshnin.

Arritën majën, ku ajri vezullonte. “Gati?” – pyeti Stitch, duke mbajtur yllin afër. “Gati,” – tha Anjezë dhe afroi buzët. Ajo fryu lehtë, si puhizë pranvere. Ylli u ngrit lart, duke lënë një shteg argjendi.

“Faleminderit,” – pëshpëriti ylli, duke u bërë gjithnjë e më i ndritshëm. “E bëmë bashkë,” – tha Stitch. Anjezë buzëqeshi dhe e përqafoi. Qielli u mbush me dritë të butë. Ata u kthyen në varkë, zemrat plot gëzim.

Të nesërmen, Anjezë gjeti në dritare një copëz ylli që shkëlqente. “Është për ne,” – tha ajo e lumtur. Stitch trokiti dhe përshëndeti me dorë. “E ndjej miqësinë edhe kur nuk të shoh,” – pëshpëriti Anjezë. Ata qeshën butë.

Anjezë e mbajti copëzën pranë zemrës. “Miq përgjithmonë?” – pyeti ajo. “Miq përgjithmonë,” – tha Stitch. Drita e vogël i kujtoi se miqësia nuk shuhet kurrë. Ata planifikuan aventurën tjetër, duke ëndërruar me sy hapur.