

Chiara gjeti mbi dritare një ftesë rozë me yje. “Për Chiarën e dashur… – Pepa Pig,” lexoi. “Ua, për mua?” buzëqeshi. Ajo e preku letrën. Një ylber shkëlqyeshëm ia kapi dorën.

Brenda një çasti, ylberi e çoi në një botë rozë. Qielli ishte rozë, toka shkëlqente si çokollatë. “Oink! Mirësevjen, Chiara!” thirri Pepa. “Jam gati për lojëra!” tha Chiara. Të dyja qeshën.

Pranë tyre shkëlqenin pellgje balte magjike. “Le të kërcejmë!” tha Pepa. Plash, plash, spërkatën ylberë uji. “Kështu bëhet spalash-i i përsosur,” i tregoi Pepa. Chiara u rrotullua si princeshë: “Shiko, Pepa!”

Pastaj shkuan në panairin magjik. Tullumbacet fluturonin vetë, trenat lëshonin flluska sapuni. “Kap yllin!” qeshi Pepa, dhe Chiara e kapi me kujdes. Fitoret u shpërndanë si konfeti. “Sa kënaqësi, shoqe!”

Një pellg i madh i ftoi për vallëzim. “Gara e spalash-it fillon!” tha Pepa. Chiara hapi krahët, kërceu, spërkati zemra uji. “Barazim i bukur,” qeshën ato. Pellgu shkëlqeu edhe më shumë.

Ato hipën në trenin e flluskave. Rruga kaloi mes rejeve si pambuk sheqeri. “Shiko qytetin e çokollatës poshtë,” tha Pepa. Chiara i bëri me dorë botës rozë. Zemrat u mbushën miqësi.

Te sheshi i lojërave, provuan Kullën e Flluskave. “Një, dy, tre!” numëroi Pepa. Chiara fryu lehtë, flluskat u ngjitën si yje. “Mos u shqetëso, provo sërish,” tha Pepa. Kulla u bë madhështore.

Pas lojës, pushuan mbi një re-limonadë. “Glluk!” qeshi Chiara. Pepa solli biskota në formë ylli. “Për kampionet e spalash-it,” tha ajo. Të dyja u shtrinë, duke parë tullumbacet që vallëzonin.

Chiara dhe Pepa ndërtuan një fluturakë ylli me shirita ylberi. “Gati?” pyeti Pepa. Era e ngriti lart. Fluturaka shkroi “Miqësi” në qiell. “Është mesazhi ynë,” pëshpëriti Chiara, duke shtrënguar dorën e Pepës.

Dielli nisi të fshihej pas kodrave çokollatë. Një yll i vogël u ul mbi flokët e gjatë të Chiarës. “Koha për në shtëpi,” pëshpëriti ai. Chiara psherëtiu lehtë. Pepa buzëqeshi ngrohtë.

Chiara përqafoi Pepën fort. “Faleminderit për aventurën!” tha ajo. “Kthehu sa herë të duash,” oinkoi Pepa plot gëzim. Ylberi erdhi sërish. “Gati?” “Gati!” u përgjigj vogëlushja, duke u ngritur mbi ngjyra.

Në një çast, Chiara u gjet sërish në dhomën e saj. Çdo gjë ishte normale, veç një gjurmëz balte që shkëlqente pranë dritares. Ajo qeshi. “Ishte e vërtetë,” pëshpëriti. Pastaj ra në gjumë.